Drugi w kolejności (1895) tomik poezji Georgego, którego świat tajemniczych, jakby wydobywających się z podświadomości i atakujących świadomość motywów nie stracił swoich blasków i cieni. Pobudził Arnolda Schönberga do wyczarowania awangardowych kompozycji w cyklu 15 pieśni do „Księgi wiszących ogrodów” (op. 15, 1908–09). Kiedy słucha się ich wraz ze słowami – niemieckimi czy polskimi – odsłania się cała to wielka i zniszczona wojną epoka, w której liryka nowożytnej Europy sięgnęła swoich szczytów. Przekład: Andrzej Lam