Literatura jest, oczywiście, możliwa tylko w języku, mam tu na myśli pewien głębszy sens tej konstatacji: to, co osiąga się dzięki literaturze, opiera się na uformowanej już semantyce językowej. Szerzej myśl tę rozwijając, powiedzieć można, przedmiotem działania literackiego nie jest już rzeczywistość mowy magicznej, lecz społeczna rzeczywistość założeń semantyki. Z tą właśnie dualistyczną wyłowioną ze świata magii rzeczywistością: związków przedmiotowo-metonimicznych z jednej strony oraz związków myślowo-symbolicznych i zjawisk wyłącznie symbolizowanych ze strony drugiej — „robi coś” literatura. Mianowicie pragnie ją na powrót zjednoczyć jak gdyby na sposób magiczny. Na tym polega istota recydywy mowy magicznej, recydywy — rzec można — nader asekuracyjnej, występującej bowiem już w języku, czy lepiej — na granicy języka. Jerzy Kmita, Mowa magiczna — język — literatura