Zaiste to jest życie chrześcijańskie. Życie, które jest walką. "W poezji Adriany Szymańskiej odnaleźć można obraz świata pełnego wrażeń, pragnień, wątpliwości i wzruszeń, które ma, przeżywa i które na co dzień nosi w sobie każdy z nas. Jednocześnie Szymańska czuje, rozumie i odbiera świat jako wielki, niezmierzony i nieskończenie piękny dar Boży, złożony w ręce człowieka, powierzony i oddany mu pod opiekę. I ten świat, który Szymańska kocha i którym się tak bardzo przejmuje mimo że śmiertelny wciąż ma w sobie coś z wiecznego ogrodu, zaskakuje nas swoim bogactwem i hojnością, które są przecież znakiem hojności i łaskawości Stwórcy." Wojciech Kaliszewski Adriana Szymańska urodzona w roku 1943 w Toruniu, absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika poetka, eseistka, autorka dwóch powieści autobiograficznych, dwóch książek dla dzieci, zbioru szkiców o współczesnej poezji Księga objawień i inne lektury (2012), esejów z podróży do USA Dziedzice i barbarzyńcy. Notatnik amerykański (2017). Od roku 1970 przebywała w Warszawie, współpracując jako krytyk z redakcją Przeglądu Powszechnego prowadzonego przez jezuitów, publikując recenzje i eseje w Twórczości, Nowych Książkach, Toposie, Kwartalniku Artystycznym. Debiutowała tomem wierszy Nieba codzienności (1968), następnie wydała kilkanaście zbiorów poetyckich, wśród nich: To pierwsze (1979), Nagła wieczność (1984), Kamień przydrożny (1993), Requiem z ptakami (1996), Lato 1999 (2000), In terra (2003), Z Księgi Przejścia (2017), Nieprzerwany dialog. Wiersze z lat 1968-2019 (2019), Zielone rolety (2021), Epilog z gwiazdą (2023). Stypendystka Nowojorskiej Fundacji Kościuszkowskiej, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, ZAiKS-u. Tłumaczona na wiele języków, uczestniczyła w międzynarodowych festiwalach poetyckich, m. in. Chicago Sisters City Program (1993), Internacional Writing Program w Iowa City (1997). Laureatka licznych nagród, w roku 2018 otrzymała Medal im. ks. Jana Twardowskiego za całokształt dokonań twórczych. Od roku 2002 mieszka w Pułtusku.