Wiersze zebrane w "Gorzkim Chrystusie" to medytacja nad bólem, pamięcią i transcendencją. Autor zabiera czytelnika w eskapadę przez krajobrazy cierpienia, odwołując się do symboliki religijnej, historii i codziennych doświadczeń. Każdy wers to spotkanie z pytaniami o sens życia, przemijanie i rolę duchowości w zderzeniu z brutalną rzeczywistością. To poezja pełna kontrastów - od ciszy uważności po huk rozpadu, od prostej obserwacji ulicy po głęboką metafizyczną refleksję. Przemysław Kantorski z chirurgiczną precyzją operuje słowem, otwierając przestrzenie, w których sacrum przenika profanum, a gorycz staje się świadectwem istnienia.