Dla historyków diariusze były najpierw znakomitymi źródłami faktograficznymi, zwłaszcza w biografistyce i historii społeczno-politycznej. Później, wraz z poszerzaniem kwestionariusza badawczego i pogłębioną refleksją, stały się niezbędnym elementem badań nad kulturą, piśmiennością i mentalnością. Dziś są intensywnie badane w związku z refleksją nad samoświadectwami (ego-dokumentami). Dokonało się zatem znaczące przesunięcie zainteresowań od sfery czystych faktów, poprawnej chronologii i ustalania „jak było naprawdę” w stronę życia codziennego, praktyk kulturowych, tożsamości oraz imaginarium osobistego i społecznego […]. Od dawna diariusze profesorskie pozostawały w kręgu żywego zainteresowania historyków różnych dyscyplin, przede wszystkim zaś badaczy dziejów Krakowa i Uniwersytetu Krakowskiego. Najpełniejszy jak dotąd wykaz starodruków i rękopisów zawierających zapiski profesorskie dał Henryk Barycz stwierdzając, że „materjał to bardzo cenny, malujący w najdrobniejszych szczegółach życie codzienne magistrów, notujący wszystkie ważniejsze zdarzenia z dziejów wszechnicy, wreszcie zawierający pierwszorzędny materjał do historji obyczajowej samego miasta, dworu królewskiego oraz ważniejszych wydarzeń w polityce wewnętrznej i zewnętrznej”. Od dawna też kusiła historyków myśl o udostępnieniu tych tekstów […]. (fragment Wstępu)