Jadwiga Staniszkis zaczyna od pokazania dwóch konkurujących ze sobą źródeł porządku (traktatowego i kryzysowego). W dwóch kolejnych esejach przedstawia filozofię władzy zawartą w Traktacie Lizbońskim. A także widoczną w tle zmianę ontologii władzy, oraz jej podstaw epistemologicznych. Pierwszą część książki kończą rozważania dotyczące ewolucji od dyktatu idei, przez dyktat formy, do obecnego dyktatu mocy. Drugą część otwiera tekst pt. Kryzys jako norma, poświęcony antropologii kryzysu. Tu właśnie autorka zajmuje się m.in. końcem buntu mas i innymi, cywilizacyjnymi, konsekwencjami obecnego kryzysu. A także opisuje wykorzystanie sytuacji kryzysowej dla przebudowy modelu kapitalizmu i globalnej architektury, z traktowaniem kryzysu jako szansy. Kolejny esej jest przyczynkiem do antropologii komunizmu, koniecznym ze względu na szybkie zapominanie, czym był tamten system. Zapominanie zakodowane w sposobie, w jaki zrekonstruowano myślowo komunizm w momencie jego odrzucania na poziomie świadomości potocznej. W zakończeniu autorka próbuje odpowiedzieć na pytanie o świat po kryzysie, a także zarysować koncepcję niedualistycznej (postkantowskiej) władzy, istniejącej już tylko jako postulat (założenie) przyjmowane przez samych poddanych. Jadwiga Staniszkis (ur. 1942) Socjolog, politolog, publicystka, profesor w Instytucie Studiów Politycznych PAN oraz na Wydziale Politologii Wyższej Szkoły Biznesu National Louis University w Nowym Sączu. Jest autorką wielu książek, m.in: Postkomunizm: próba opisu, Władza globalizacji, O władzy i bezsilności, Ja. Próba rekonstrukcji oraz licznych artykułów.