Dwie jednoaktówki, w ocierających się o farsę obrazkach, definiujące odczłowieczenie, jako podstawowe narzędzie totalitaryzmu. Choć badają one rzeczywistość dokładnie i dawno już przebadaną, to jednak chyba warto przypominać wyniki owych, jak wskazują współczesne wydarzenia, nieco już zapomnianych dociekań. Podtytuł ,,Wielbłąda", drugiej z zamieszczonych tu sztuk, sugeruje, że stanowi ona swoisty manifest przeciwko teatrowi absurdu, jako znaczącej, ożywczej metodzie twórczej. W świecie, który sam w sobie stał się ucieleśnieniem niedorzeczności, i który, nie bez samozadowolenia, rwie ku ostatecznej katastrofie, tatr taki staje się bowiem w najlepszym razie hiperrealistyczną literaturą faktu. Wygło-siwszy powyższą opinię autor buduje wokół niej sztukę, która paradoksalnie zdaje się być kwintesencją manifestacyjnie odrzuconego wzorca. Absurd objawia się tu zatem także na meta-poziomie.