Czy w pociągu może padać deszcz? Albo czy można zaprzyjaźnić się z kawałkiem rurki pomalowanej na biało? Jak samemu nic nie widząc, objaśniać komuś, co przedstawiają wyświetlane slajdy? Czy będąc niewidomym można ratować kogoś, kto uległ wypadkowi tysiące kilometrów stąd? Czytać brajlem płynniej niż wielu widzących zwykły druk czy też obsługiwać klawiaturę komputera ze sprawnością pianisty? Podróżować po świecie i przeżywać ekscytujące przygody, odwiedzać niesamowite miejsca, poznawać fantastycznych ludzi

Nie muszą czytać tej książki jedynie ci, którym udało się samodzielnie zwiedzić Stany z zamkniętymi oczyma. Dla pozostałych jej lektura będzie czymś niezapomnianym. Zostaną natychmiast wciągnięci w fascynującą rzeczywistość świat niezwykłych przyjaźni, zaskakujących odkryć i intensywnych doznań, które w życiu człowieka pełnosprawnego zostały zepchnięte do roli niemal niedostrzegalnego tła.

Moje podróże w ciemno opowiadają nie tylko o innym postrzeganiu świata. To również, a może przede wszystkim, opowieść o podróżach do granic niemożliwego

Polecam tę lekturę nie jako relację osoby niewidomej, której składam wielkie gratulacje, ale jako autorki bardzo wrażliwej na to, czego nie widzi wprawdzie oczyma, ale odczuwa i poznaje dzięki pracowitości i zaletom swego umysłu. Ileż się od niej możemy dowiedzieć! Jej książka to jeszcze jeden dowód, że chcieć to móc. Podążajmy jej śladem.

Elżbieta Dzikowska

Hanna Pasterny jest absolwentką filologii romańskiej i podyplomowej logopedii. Pracuje jako konsultantka ds. osób niepełnosprawnych w stowarzyszeniu Centrum Rozwoju Inicjatyw Społecznych CRIS w Rybniku. Jest społeczną asystentką europosła, profesora Jerzego Buzka, wolontariuszką w Towarzystwie Pomocy Głuchoniewidomym. W roku 2009 za aktywność społeczną otrzymała wyróżnienie Lady D, a w 2011 nagrodę Człowiek bez barier.

Autorka książek:

Jak z białą laską zdobywałam Belgię

Tandem w szkocką kratkę