Kto kieruje dłonią ks. Janusza Kobierskiego zapisującego stronice niniejszego tomu? Czy Ten, który obiecuje duchownemu: Uczynię to, o co prosisz, ponieważ jestem ci łaskaw, a znam cię po imieniu? A pragnienia ks. Kobierskiego wobec poezji i świata są zarazem skromne i wymagające: Pisząc wiersze/ pragnę zakosztować/ lepszej rzeczywistości, bo To może wzruszyć,/ wzbudzić nadzieję (). Świat liryczny gwarantuje prawdę.. A świat ziemski? Świat ziemski dalej/ pokazuje oblicze/ w masce szarlatana.. Czy łatwo więc mówić i pisać dziś prawdę? Ks. Janusz Kobierski udowadnia, że nawet gdy twierdzi wbrew sobie, że racje mogą być podwójne,/ wielorakie, szalone, ogólne. oraz wymieniając ze sobą poglądy względne i bezwzględne, można być tą osobą, z którą jest się po imieniu. A to wielka sztuka.

Erazm Stefanowski