Pamiętniki, które Pasek spisywał najprawdopodobniej pod koniec życia (w latach 1690-1695), zostały wydane drukiem w 1836 roku przez Raczyńskiego. Dzielą się na dwie części: lata 1655-1666 obejmują służbę w wojskach Rzeczypospolitej, lata 1667-1688 żywot ziemiański (sprawy domowe i publiczne). Pisząc Pasek przyjął konwencję narracji gawędziarskiej, z elementami języka potocznego, obrazowego, wplótł humor, dowcipy, rubaszne słownictwo. Posługiwał się często tzw. makaronizmami (mieszaniną słów i wyrażeń polskich oraz łacińskich). Nie bez powodu nazywano Pamiętniki epopeją Sarmacji polskiej.