Książka składa się z dwóch części. Pierwsza jest znakomitą i najbardziej wszechstronną syntezą polskiej sztuki modernistycznej, druga antologią tekstów, które wyszły spod pióra teoretyków sztuki (Przesmycki), krytyków (Sygietyński), pisarzy (Prus, Leśmian) oraz samych artystów (Malczewski, Mehoffer). Książka, opracowana przez wybitnego znawcę epoki, przemawia wzajemnie dopełniającym się dwugłosem współczesnego badacza oraz młodopolskiej a po części także pozytywistycznej krytyki, tworząc kompleksową prezentację ówczesnych postaw twórczych, a także dzieje recepcji malarstwa powstałego w latach 18901918. Malarstwo polskiego modernizmu jest więc nie tylko solidnym opracowaniem naukowym, ale także barwną i żywą galerią portretów młodopolskich artystów.