Zarówno dla tych, którzy już się zetknęli z tekstami P. Bourdieu, jak i dla tych, którzy dopiero zaczynają go poznawać, tekst Rozumu praktycznego okaże się wielce pożyteczny: jest uporządkowanym wykładem jego koncepcji, zawiera jasne definicje pojęć, od dawna zawłaszczanych przez europejsko-amerykańską humanistykę, choć nie zawsze zgodnie z intencjami ich autora.
prof. dr hab. Anna Zadrożyńska, Uniwersytet Warszawski

Jest prawdą, że analiza socjologiczna nie robi żadnych ustępstw wobec narcyzmu i zdecydowanie zrywa z pochlebnym wizerunkiem ludzkiego istnienia, bronionego przez tych, którzy chcą za wszelką cenę myśleć o sobie jak o istotach niezastąpionych. Nie jest jednak mniej prawdziwe, że stanowi ona jedno z najskuteczniejszych narzędzi poznania siebie jako bytu społecznego, czyli bytu niepowtarzalnego. Kwestionując iluzoryczne wolności, jakie przypisują sobie ci, którzy tę formę samopoznania uważają za zejście do piekieł i co jakiś czas obwołują ostatnie najmodniejsze wcielenie socjologii wolności której pod tą nazwą autor bronił już dobre trzydzieści lat temu oferuje ona najskuteczniejsze środki zbliżania się do wolności, jaką pozwala zdobyć, wbrew determinizmom, znajomość determinizmów społecznych.
Z przedmowy

Pierre Bourdieu (19302002) należy do najbardziej znanych i wpływowych przedstawicieli współczesnej humanistyki. Wprowadził do niej takie pojęcia, jak habitus, świadomość praktyczna czy pole symboliczne, używane dziś szeroko nie tylko przez antropologów, ale także filozofów, socjologów i politologów. W języku polskim ukazały się takie jego dzieła, jak Zmysł praktyczny, Dystynkcja, Medytacje pascaliańskie czy Męska dominacja.