Dopiero w ostatnich latach zwrócono uwagę na estetyczny wymiar filozofii Rosenzweiga doszukując się w nim oryginalności. Janusz Maj pokazuje w swojej interpretacji, że sztuka i piękno wyrażają to, co niewyrażalne, a sztuka i liturgia urzeczywistniają doświadczenie wieczności w doświadczeniu faktyczności.
Z recenzji dra hab. Leszka Hońdo

Zgodnie z tytułem i deklarowanym już na wstępie zamierzeniem, autor zwraca szczególną uwagę na poruszany przez Rosenzweiga problem liturgii i sztuki (lub piękna) jako form obcowania z transcendencją na gruncie konkretnego doświadczenia. Uwypuklenie tego problemu w myśli Rosenzweiga oraz powiązanie go z ogólniejszą problematyką bycia religijnego oraz myślenia mowy stanowi o oryginalności pracy Janusza Maja.
Z recenzji dr hab. W. Małgorzaty Kowalskiej