Autor podejmuje tematykę dotychczas nieobecną w polskich badaniach filologicznych. Przedstawia wieloaspektową analizę Dziennika wojny trojańskiej, unikatowego przykładu antycznej prozy fabularnej opartego na koncepcji świadomego fałszerstwa literackiego, dokonaną w szerokim kontekście historycznoliterackim oraz uwzględniającą problemy struktury fabularnej dzieła i autorskich założeń artystycznych. Ephemeris belli Troiani Diktysa z Krety jest powstałym w pierwszych wiekach cesarstwa rzymskiego dziełem anonimowego pisarza, który wymyślił postać naocznego świadka wydarzeń od Troją: zapiski owego Diktysa rzekomo odnaleziono po wielu wiekach i opublikowano jako prawdziwą wersję przebiegu legendarnej wojny. Skomponowany w manierze historiograficznej zapis dziejów trojańskich miał stanowić polemiczną przeciwwagę dla tradycyjnej, silnie utrwalonej w świadomości antycznych odbiorców, nacechowanej fantazją, a przez to niewiarygodnej wizji stworzonej przez Homera i poetów Cyklu Epickiego. Zachowany tekst jest dokonanym jeszcze w starożytności łacińskim przekładem greckiego pierwowzoru. W średniowiecznej Europie kronika Diktysa była jednym z głównych źródeł wiedzy o wojnie trojańskiej i stała się inspiracją wielu dzieł poświęconych tej tematyce, powstałych ówcześnie w literaturach zachodnich.