Ta książka nie powstała przez przypadek. Chopin zajmuje od początku miejsce centralne w muzycznym pisarstwie Piotra Wierzbickiego. Szkice poświęcone Chopinowi wypełniają aż w połowie jego pierwszą książkę z tego obszaru (Życie z muzyką, 1993). Idzie za nią książka Chopin - portret muzyczny (1999). Chopinowski wątek przewija się gęsto w muzycznych felietonach Autora.

Dostajemy do rąk rzecz, która, tak jak wszystkie poprzednie Piotra Wierzbickiego, nie jest ani zbiorem anegdotek z życia kompozytora, ani koktajlem z westchnień i zachwytów, ani rozprawą muzykologiczną najeżoną uczonymi terminami. To przedsięwzięcie w formie czysto literackie, zuchwała, fantazyjna wręcz próba rozszyfrowania z pozycji słuchacza, entuzjasty, któremu zdarzyło się być pisarzem największej spośród chopinowskich zagadek: tajemnicy stylu Chopina, tak zawsze rozpoznawalnego, a tak strasznie nieuchwytnego, krańcowej unikalności tej muzyki i efektu szczególnej intymności, sprawiającej, że czujemy się z nią jak w domu.