"Krótkie historie" - to migawki z życia. Poetyckie fotografie. O ojcu, który ciosał belki. O dziewczynie, która odeszła, i o tamtej dziewczynie, którą całował w hoteliku w Marsylii. Wiersze Kostrzewy nie zamykają za sobą drzwi; raczej je otwierają na czas i przestrzeń, na światło, które się zmienia, i na chwilę, która przemija.
Anna Piwkowska

Dawno nie czytałem tak prawdziwych, poruszających wierszy. Są w tej poezji niezwykłe obrazy, zaskakujące skojarzenia, tajemnica i wzruszenie, co jest raczej rzadkim zjawiskiem we współczesnej poezji polskiej. Wacław Kostrzewa to prawdziwy poeta, czyta się jego wiersze z taką rozkoszą jak utwory Jesienina czy Harasymowicza.
Zbigniew Jerzyna

Najnowszy tom Wacława Kostrzewy przynosi przede wszystkim opowieści - krótkie, zwarte migawki z przeżywanego świata. Precyzyjne obrazy codzienności są zarazem zapisem przemijania i nieustannym ponawianiem pytania o własną tożsamość, o sens egzystencji. Dbałość o szczegół, o konkret to w tych wierszach nie tylko "pogoń za rzeczywistością", lecz także wysiłek skupienia i medytacyjnej zadumy nad człowieczym losem rzuconym w pejzaż malej, pszczyńskiej ojczyzny i zarazem w wielką przestrzeń kosmosu.
Leszek Szaruga

Wacław Kostrzewa urodził się 22 sierpnia 1951 roku w Klimontowie na ziemi sandomierskiej. Po ukończeniu Technikum Górniczego w Zabrzu pracował w kopalni węgla najpierw jako górnik, a później - sztygar. Wydał pięć tomów wierszy: "Ta jedyna" (Esej 1995); "Uspokój moje wzburzone morze" (Górnośląska Oficyna Wydawnicza 2000); "Pragnienie" (Nowy Świat 2003); "Pszczyńskie noce" (Artystyczna Oficyna Drukarska 2003); "Wąskotorówka (Nowy Świat 2004); "Oparty o wzgórze" (Miniatura 2004). Laureat wielu konkursów poetyckich. Wiersze publikował w różnych czasopismach literackich, były też prezentowane na antenie Polskiego Radia i w Telewizji. Przetłumaczono je na język czeski, rosyjski, ukraiński i angielski. Duże zainteresowanie krytyków i recenzentów wzbudziły szczególnie ostatnie zbiory jego poezji.