Biografia Franka Sinatry, jako jedyna dobiega kody burzliwego - w sensie artystycznym i osobistym - życia największego wykonawcy muzyki pop przed Presleyem i Beatlesami. Uwagi autora dotyczą oddechu, frazowania, pracy nad tekstem, doboru materiału na płytę, współpracy z liderami i orkiestrami. Dowiadujemy się tez wiele o drapieżnym świecie amerykańskiego "showbiznesu”, osobistościach Hollywood, politykach, prezydentach, kobietach w życiu artysty, powiązaniach z mafią, kontaktach ze słynnymi postaciami muzyki rozrywkowej, rockowej, kompozytorami i tekściarzami. Znany najszerzej jako wykonawca pop, był zawsze wysoko ceniony w kręgach jazzowych. Niekiedy improwizował w manierze jazzowej, co zawsze czynił z ogromnym smakiem i wyczuciem stylistyki. To od Dorseya przejął pewne właściwości jazzowego frazowania związana z oddechem, pewną pomocą był mu też śpiew Billy Holiday. Najwięcej jednak, choć bezwiednie, zawdzięcza tradycji włoskiego bel canto, zwłaszcza gdy mowa o legatowanym ataku dźwięku, użyciu portamento i rubato, nasadzeniu samogłosek, w czym ogromny udział miał oryginalny, nowatorski sposób posługiwania się mikrofonem. To zaskakujące, ale sam Miles Davis przyznawał się do studiów nad frazowaniem Sinatry.