Oba tomy Kroniki Miasta Poznania (2 i 3/2009) traktują o hitlerowskiej okupacji Poznania w latach 1939-45, a impulsem do ich przygotowania była 70. rocznica wybuchu najtragiczniejszej z wojen w dziejach współczesnej Europy i świata. Po raz pierwszy redakcja Kroniki zdecydowała o wydaniu dwóch numerów poświęconych jednemu tematowi i to obu jednocześnie. Ale też przygotowany materiał jest imponujący. Tragizm wojny, jej przejmujące okrucieństwo, terror, wrzesień 1939 roku, wysiedlenia i wywózki, obozy zagłady, ograniczenia wojenne dotyczące miejscowej ludności poddanej niespotykanej nigdzie wcześniej degradacji, której odmówiono elementarnych praw ludzkich, segregacja i eksterminacja, ale także wizja nowego, germańskiego Poznania pozbawionego wszelkich aspektów polskości i będącego po wojnie stolicą wzorcowego Okręgu Rzeszy oraz przerażający wykład ideologii nazistowskiej w wygłoszonej w ratuszu w 1943 roku mowie Himmlera. I wspomnienia ludzi, poznańskich Żydów i Polaków, którzy po prawie 70 latach mają wyrzuty sumienia, że żyją. To wszystko składa się na obraz wojny, który coraz bardziej ulega zatarciu w świadomości poznaniaków, szczególnie młodszego pokolenia. To dobrze, że dla nich doświadczenia wojny są tylko fragmentem historii, a nie bezpośrednim przeżyciem. Ale świadome społeczeństwo pamięta o swych bohaterach. Obowiązkiem Kroniki Miasta Poznania jest tę pamięć przechować.