Dominikanie są pierwszym zakonem, który osiedlił się w Poznaniu. Stało się to prawdopodobnie na przełomie lat 30. i 40. XIII wieku. Najpierw zamieszkali na Śródce, a później przenieśli się w pobliże kościółka św. Gotarda na lewym brzegu Warty, gdzie Przemysł I i Bolesław Pobożny dali im plac pod budowę klasztoru. Ceglany, wczesnogotycki klasztor zbudowali Do czasu pojawienia się karmelitów na Rybakach i prężnych bernardynów, dominikanie zajmowali szczególną i wyjątkową pozycję w mieście. Przez całe średniowiecze ich kościół był jedyną świątynią zakonną w obrębie murów, wcześniejszą nawet od kościoła parafialnego, na tutejsze kazania ściągały tłumy, a wielu co znaczniejszych mieszkańców marzyło, aby tu złożyć swe doczesne szczątki. Po wielkim pożarze w 1698 roku kościół został przebudowany przez Jana Catenazziego w stylu barokowym. Dominikanie na ponad 100 lat zniknęli z Poznania, a ich kościół przekazano jezuitom.
Wrócili w latach 30. XX wieku i zbudowali klasztor przy ul. Libelta.