- Polek! Polek! - krzyczał Kajaki, biegnąc przez błotnistą łakę. Bardzo mu się śpieszyło. - Polek! Polek! Przeskoczył rów z tęczowymi okami na smolistej wodzie. Potknął się, przyklęknął jakby z zamiarem związania sznurowadeł niewidzialnych butów na czarno spękanych stopach, i już pędził dalej, wołając rozpaczliwie: - Polek! Polek! Sina chmura połknęła nagle słońce. Ściana złotawego światła uciekała szybko w kierunku Puszkarni... Fragment