Kobra rzucała się i biła w podłogę z taką rozszalałą wściekłością i furią, że wewnątrz lepianki zrobiło się ciemno od kurzu. Biła ogonem z taką energią i siłą, że gliniana podłoga kruszyła się i rozpryskiwała, oślepiając nas tumanami pyłu. W pewnym momencie pomyślałem ze zgrozą, że nie damy rady, że gad wyślizgnie się nam obolały, ranny, rozjuszony, zacznie nas kąsać. Jeszcze przygniotłem mocniej kolegę. Ten pojękiwał, leżąc piersiami na kanistrze, nie miał czym oddychać.