"Człowiek w poszukiwaniu sensu" Viktora E. Frankla to jedna z najbardziej wpływowych książek w literaturze psychiatrycznej od czasu Freuda.

Zaczyna się od długiego, suchego i głęboko poruszającego osobistego eseju o pięcioletnim pobycie Frankla w Auschwitz i innych obozach koncentracyjnych i jego wysiłkach w tym czasie, by znaleźć powody do życia.

Druga część książki opisuje metody psychoterapeutyczne, które Frankl opracował jako pierwszy na bazie swoich doświadczeń z obozów. Freud uważał, że życiem człowieka rządzi popęd seksualny i pokusy. Frankl z kolei wierzy, że najgłębszym popędem człowieka jest poszukiwanie sensu i celu.

Logoterapia Frankla zatem bardziej przystaje do zachodnich religii niż freudeowskiej psychoterapii.

Viktor E. Frankl — Austriacki psychiatra i psychoterapeuta, jeden z twórców humanizmu psychologicznego, zmarł w 1997 roku. Był doktorem filozofii, a także profesorem neurologii i psychiatrii wydziału medycznego Uniwersytetu Wiedeńskiego oraz profesorem logoterapii American International University w Kalifornii.

Był również twórcą logoterapii będącej formą analizy egzystencjalnej, której zasady opracował przed II wojną światową. Jego podejście określane jest jako „trzecia szkoła wiedeńska” psychoterapii. W latach 1942–1945 był więźniem obozów koncentracyjnych w Teresinie, Auschwitz i Dachau.

W 1994 roku Katolicki Uniwersytet Lubelski przyznał mu tytuł doktora honoris causa.
Jest autorem 7 publikacji, w tym książki Człowiek w poszukiwaniu sensu, w której opisuje swoje doświadczenia jako więźnia z obozu koncentracyjnego, oraz prezentuje psychoterapeutyczną metodę poszukiwania sensu we wszystkich formach egzystencji (nawet tych najobrzydliwszych).