Klasyczne dzieło japońskiej etnolingwistyki i muzykologii prezentujące różnorakie podejścia do zjawiska głosu. By podkreślić rolę symbolizmu tonicznego, autor uznaje je za zjawisko wtórne, zdeterminowane czynnikami kulturowymi i językowymi danej społeczności. By uświadomić różnorodność dźwięków, porównuje język bębnów u Mosi z tradycyjnym systemem werbalnej, ideofonicznej notacji muzycznej w Japonii, wyjaśniając w ten sposób relacje między dźwiękami werbalnymi i dźwiękami instrumentalnymi. Roztrząsanie problemu przypisywania osobom imion własnych i ich wymawiania jest kolejnym sposobem pokazania, jak wymiar dźwiękowy głosu splata się z jego wymiarem społecznym. Nadając komuś w ciągu życia kilka różnych imion, wymawiając je głośno lub ?wzywając" kogoś, by go pochwalić lub oczernić, czyni się z imienia własnego danej osoby, tak w Japonii, jak i w Afryce, pewne określone wiadomości przekazywane innym za pomocą głosu. Istnieją ścisłe związki pomiędzy głosem i pojęciem osoby. Wykorzystując przykłady zaczerpnięte z pieśni i recytacji rytualnych i teatralnych Japonii i Afryki, autor pokazuje, jak niejasność osób gramatycznych podważa racjonalne podejście do ich rozróżnienia. Tak oto, stosując metodę porównywania odległych od siebie terenów, Junzo Kawada proponuje ?triangulację kultur", która odświeża naszą wiedzę o społecznych i dźwiękowych wymiarach języka.
Książka otrzymała w 1988 roku nagrodę Związku Poetów Japońskich ?Rekitei" za istotny wkład teoretyczny do zagadnień języka poetyckiego, jak i za wybitne walory literackie.
Junzo Kawada jest profesorem antropologii na Uniwersytecie w Hiroszimie.