Mówimy, słuchamy, rozmawiamy. Piszemy, czytamy, korespondujemy. Każde z tych zachowań tworzy wokół siebie pewną kulturę, a wszystkie razem tworzą kulturę komunikacji językowej. A tak naprawdę - po prostu całą kulturę człowieka. Wymiana myśli, komunikacja, w której role są wymienne: raz jesteśmy nadawcami, za chwilę odbiorcami - czyli językowa interakcja, która najczęściej ma postać rozmowy, głównie dialogu, czasem korespondencji (tradycyjnej lub elektronicznej) - to najbardziej naturalne zachowanie językowe. Nie znaczy to jednak, że nie ma tu pewnych reguł - a reguły tworzą ograniczenia, ale i dają nam możliwości. Za jedną z najbardziej pożądanych cech społecznych uznawana jest sprawność komunikacyjna. Pomaga nam ona wyrazić to, co chcemy, w sposób taki, jak chcemy. Książka "Wiem, co mówię..." uczy, jak tę sprawność komunikacyjną osiągnąć.