Autor opisuje najpierw w kontekście fine de siecleu, następnie ustrojów totalitarnych, a w końcu postmodernizmu zmienną historię euroatlantyckiej moderny muzycznej jako formacji estetycznej; moderny takiej jak wszystkie inne, zarazem jednak innej niż wszystkie. Książka nie odwołuje się do założeń konwencjonalnej historii muzyki, towarzyszy jej bowiem refleksja metodologiczna nad sposobami uprawiania historiografii muzyki XX wieku. Ta w oryginalny sposób ujęta historia dwudziestowiecznej moderny muzycznej wprowadza szereg nowych pojęć i jest obserwowana przez pryzmat różnych teorii kultury po to, by uchwycić kategorie kontynuacji, nowości i zmiany jako wartości, które poszerzyły granice tradycyjnie rozumianej muzyczności.