Zagadnienia polityki regionalnej i lokalnej koncentracji aktywności gospodarczej stają się coraz częściej przedmiotem nie tylko dogłębnych badań, ale przede wszystkim codziennością osób, odpowiedzialnych za kształtowanie lokalnych strategii rozwoju. Wejście Polski do Unii Europejskiej i związane z tym pojawiające się nowe możliwości, także w zakresie polityki regionalnej, w istotny sposób przyspieszyły proces powstawania klastrów. Jest on również bardzo widoczny w województwie mazowieckim - w regionie charakteryzującym się wysoką aktywnością rozwoju gospodarczego, jedną z najniższych w kraju stóp bezrobocia, wysokim poziomem zamożności, a jednocześnie szybko postępującym stopniem urbanizacji. Jednym z istotnych dylematów polityki rozwoju regionalnego na Mazowszu jest znalezienie odpowiedzi na pytanie: jak wykorzystać i zwiększać konkurencyjność regionu w układzie krajowym, europejskim, globalnym, a zarazem przeciwdziałać nadmiernym dysproporcjom rozwojowym - czyli, jak pogodzić konieczność utrzymania wysokiego tempa rozwoju Warszawy i Obszaru Metropolitarnego z koniecznością zwiększania spójności regionu i łagodzenia wspomnianych różnic. Jedną z odpowiedzi na to pytanie powinny przynieść badania, dotyczące funkcjonowaniu klastrów na Mazowszu. Nie przez przypadek temat ten stał się przedmiotem analizy grupy pracowników naukowych (dr. Waldemara Kozioła, dr. Tomasza Ludwickiego, dr. Grzegorza Tchorka i dr Marioli Zalewskiej) z Wydziału Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego, pod moim kierunkiem. Celem badawczym było nie tylko rozpoznanie i "prześwietlenie" tych wyspecjalizowanych i zintegrowanych skupisk działalności gospodarczej w województwie mazowieckim, ale także wskazanie pewnych możliwości implementacji doświadczeń z funkcjonowania klastrów w kilku krajach Unii Europejskiej do warunków polityki regionalnej w Polsce.