Opowieść o dwóch dziewczynkach wychowanych w różnych środowiskach, o ich poznawaniu się, docieraniu, a w końcu przyjaźni. Dziunia to rozpieszczona, rozkapryszona jedynaczka, która mieszka w mieście. Bułeczka pochodzi ze wsi, jest sierotą wychowywaną przez krewną. Na jej twarzy zawsze gości jednak uśmiech. Pewnego dnia dziewczynka ma zamieszkać z Dziunią. Początki są trudne "Ostrożnie, po cichutku wysunęła się spod koca, przyklęka zachwycona koło zabawek. Nagle... Nie ruszaj! Nie wolno! zawołał cienki głosik. Odwróciła się przestraszona. W łóżku siedzi ładna, szczupła dziewczynka, trzęsie ciemną, upstrzoną papierkami głową. Uciekaj stamtąd! złości się. Bułeczka zmartwiła się, ale zmieszanie pokrywa uśmiechem. Dzień dobry! Nie zabieraj mi lalek! Ależ ja chciałam się im tylko przypatrzeć! Cudne są... Twoje Chyba że nie twoje! Odejdź od nich! Broni jest przykro. Siada na brzegu swojego posłania, skubie paluszkami koc."