Pokolenie Ikea to opowieść o ludziach, którzy pracują po to, aby spłacać kredyty, rozczarowani rygorystycznym, sprzedanym za namiastki szczęścia życiem. Jak zabawia się w piątkowy wieczór młody gwiazdor warszawskiej palestry O czym śni Olga, grzeczna dziewczynka z dobrego domu, codziennie wbijająca się w garsonkę Za czym tęsknią ludzie w szklanych wieżowcach Co jeszcze można sprzedać Czy życie trwa przez dwa tygodnie w roku Znam ten typ. Taki, kurwa, emocjonalny dusiciel. Dusi i dusi, i dusi. Gdzie idziesz O której wrócisz Pamiętaj, mamy jechać do mamy! Czemu tyle pijesz Inni tyle nie piją. Zabaw mnie. Jesteś taki nudny. Nie pójdziesz grać w kosza. Wszystko ja muszę robić. Czy ty mnie jeszcze kochasz Dlaczego Cię jeszcze nie ma, co Ty sobie myślisz Zmień pas! Stań tutaj! Kiedy pojedziemy na zakupy do Ikei Gdzie wchodzisz, dopiero myłam podłogę! Dlaczego ciągle siedzisz przy komputerze Kiedyś byłeś inny. Dawniej żona Ufa robiła mu laskę w parku o dwunastej w południe. Teraz robi mu co najwyżej pranie.