Mniej więcej z początkiem XVII wieku pojawił się gatunek pisarzy, których nazwać można by poetami metafizycznymi.
SAMUEL JOHNSON
poeci XVII wieku (...) posiadali mechanizm uczuciowy, który mógł wchłaniać najrozmaitsze doświadczenia.
Byli prości, trudni, sztuczni i dziwaczni (...).
Ale w najlepszych swoich momentach usiłowali znaleźć słowny ekwiwalent dla stanów intelektu i uczucia.
A to znaczy, że są bardziej dojrzali i lepiej wytrzymują próbę czasu.
THOMAS STEARNS ELIOT
Podstawowym paradoksem, z którego w gruncie rzeczy wywodzą się wszystkie inne, jest w poezji metafizycznej problem miejsca człowieka we wszechświecie. STANISŁAW BARAŃCZAK
Poezja metafizyczna, która poszukiwała prawdy w rzeczach, ideach, nauce, filozofii i teologii, otwierała nieskończone przestrzenie ludzkiej wyobraźni i wrażliwości, oswajając lęk przed nieznanym niezwykłą dyscypliną umysłu.
Ze wstępu