Klaudiusz Ptolemeusz z Aleksandrii (ok.100 po 168 n.e.) kojarzy się dziś niemal wyłącznie z obaloną dopiero przez Mikołaja Kopernika teorią geocentryczną w astronomii. Tymczasem przez wieki był ceniony w całej Europie jako autorytet naukowy i jedno z głównych źródeł wiedzy o osiągnięciach naukowych antyku. Wśród wielu dziedzin, których dorobek usystematyzował i przedstawił we własnym ujęciu jak astronomia (Almagest), kartografia (Geografia) czy optyka znalazło się też miejsce dla astrologii. Traktat nazwany później Czworoksięgiem to autorska synteza starożytnej tradycji tej dyscypliny. Ptolemeusz stawia astrologię na równi z astronomią, jako jej praktyczny odpowiednik, i dowodzi, że owa materia podlega badaniu rozumowemu. W miejsce wyjaśnień natury religijnej czy magicznej proponuje dla swych tez racjonalne uzasadnienia, zgodne z ówczesnym stanem wiedzy o świecie. Przedsięwzięciem tym starożytny uczony zapewnił astrologii prestiż, jakim cieszyła się przez wiele następnych stuleci. Czworoksiąg długo znany był przede wszystkim z drugiej ręki, poprzez tłumaczenia łacińskie, tudzież komentarze i omówienia. Dopiero wiek XX przyniósł naukowe edycje greckiego tekstu i opracowane na ich podstawie przekłady na języki nowożytne. Dołącza do nich niniejsze wydanie pierwsze dzieło Ptolemeusza ukazujące się po polsku w przekładzie z greckiego oryginału.