Ze wstępu Autorki:
Prawidłowy zapis głosek zawierających miękkie spółgłoski przysparza pierwszoklasistom wielu problemów. Dzieje się tak dlatego, że uczniom trudno zrozumieć różnice w oznaczeniu zmiękczenia głosek ś, ź, ć, dź, ń za pomocą znaku diakrytycznego (kreseczki nad literą) względnie i. Tak, jak ma to miejsce na przykład w wyrazach ślimak i siano czy ćma i ciastko. Podawanie reguł zapisu nie spełnia swojej funkcji, bowiem dzieci powinny uczyć się czytać na drodze naturalnych połączeń słuchowych i wzrokowych.
W Zeszycie 14. zastosowano nieco odmienny schemat niż przy głoskach twardych i zmiękczonych w zeszytach poprzednich.
Stosując opozycję sylaba otwarta: sylaba zamknięta można pokazać dziecku różnice w zapisie spółgłosek miękkich, przy ich tożsamości audytywnej (percepcji słuchowej). Taki zabieg, oparty na jednoczesnym spostrzeżeniu obu rodzajów zapisu, uruchamia wzrokowe, prawopółkulowe sposoby przetwarzania informacji językowych, ułatwiając zapamiętanie prawidłowych zapisów.