Gottfried Benn (1886-1956) uchodzi od czasu śmierci Rilkego za najwybitniejszego poetę niemieckiego XX wieku. Debiutował przed pierwszą wojną skandalizującymi wierszami w duchu wczesnego ekspresjonizmu i zyskał znaczącą pozycję literacką w Republice Weimarskiej. Po krótkotrwałym akcesie w 1933 roku do ruchu narodowosocjalistycznego wycofał się z życia publicznego, został oskarżony o uprawianie poezji rozkładowej i w końcu obłożony zakazem publikowania. Mimo to nadal spotykał się z atakami ze strony pisarzy emigracyjnych, a powojenne władze okupacyjne umieściły go na liście denazyfikacyjnej. Dopiero uporczywe starania wydawców i krytyków, zwłaszcza po powstaniu Republiki Federalnej, przywróciły mu wysoką pozycję w życiu duchowym Niemiec, jako poecie lirycznemu o wielkiej sile oddziaływania i jednemu ze świadków epoki. Wybór poezji Benna, prezentujący sto jedenaście utworów, w większości przetłumaczonych na polski po raz pierwszy, zawiera w układzie chronologicznym wiersze ze wszystkich okresów twórczości, począwszy od 1910 roku, a także wstęp Benna do antologii "Lyrik des expressionistischen Jahrzehnts", stanowiący jego credo poetyckie. Wyposażony jest w obszerną kronikę życia poety i szczegółowe informacje bibliograficzne. Tom ukazał się w ramach Kolekcji Niemieckiej Poezji Klasycznej w przekładach Andrzeja Lama.