O swojej powieści Hanna Malewska tak pisała w liście do siostry Teresy Landy: melduję, że jest z VI wieku: dzieje Ostrogotów w Italii, narodziny benedyktynów, Kasjodor ratujący szczątki kultury, ambicje niewczesne Justyniana, ruina dzieł czysto ludzkich - dwie szachownice, ludzka i Boża, i bardzo różne na nich sukcesy i porażki.

Jadwiga Żylińska, pisarka i przyjaciółka Malewskiej, mówiła, że książka ta jest spojrzeniem ratującym człowieka przed poczuciem absolutnej znikomości jego doczesnego bytu. Uważała ją za najlepsze artystycznie i najdojrzalsze dzieło autorki.