Monografia jest udaną próbą ujęcia chorwackiej prozy po wielkim przełomie roku 1991 w dwóch aspektach: tematycznym (obejmującym literackie dokumenty zbrojnego konfliktu chorwacko-serbskiego, spowodowanego proklamacją niepodległości Chorwacji) i genologicznym (którego specyfikę określa mała forma narracyjno-fabularna). Obydwie kategorie badawcze, ratno pismo i kratka priča, tworzą bipolarny model interpretacji chorwackiej rzeczywistości literackiej przełomu tysiącleci. Umiejętność czytania tekstów literackich jako tekstów kultury i dobra znajomość teoretycznych podstaw rozwijanych dyskursów to atuty opracowania.