Opowieści Šejli cechuje narracja głównie z kobiecej perspektywy. Autorka skupia się przede wszystkim na problemach kobiet. Zarówno z punktu widzenia małej dziewczynki, która zmaga się z problemami dojrzewania w rzeczywistości wojennej Bośni. Wnuczki, która identyfikuje zwłoki zabitego w Srebrenicy dziadka. Szesnastoletniej matki postrzelonej podczas rozwieszania pieluch w ogrodzie. Dojrzałej kobiety, która próbuje na nowo ułożyć sobie życie zrujnowane przez nieustanne wojenne emigracje. A także poprzez pryzmat przeżyć kobiety, która przez całe życie cicho i z pokorą znosiła przemoc domową i ze zgrozą pod koniec swojego życia odkryła, że jej ukochany syn wyrósł na takiego samego oprawcę i tyrana, jakim był jego ojciec. Dwa opowiadania podejmują problematykę gejowską. Obrazują problem braku akceptacji, który na Bałkanach jest znacznie głębszy niż w pozostałych częściach Europy. Opisują skomplikowane relacje, w jakie wikłają się tamtejsi geje, by zapewnić sobie chociażby namiastkę normalnego życia.