Nikołaj Klujew (1884-1937) pochodził z rodziny dość zamożnego chłopa z dalekiej północy europejskiej części Rosji, od pokoleń pielęgnującej staroobrzędowe tradycje. Jako samouk osiągnął nieprzeciętną wiedzę z zakresu folkloru, sztuki sakralnej, Pisma Świętego i wielu innych dziedzin, co z dużym talentem i w sposób nader oryginalny wykorzystywał w swojej twórczości, zyskując uznanie w kręgach inteligencji Petersburga i Moskwy. Jednak głoszone przezeń idee (najpierw bezgranicznego, w duchu religijno-mistycznego poparcia rewolucji jako uosobienia dążeń rosyjskiego chłopstwa do wolności i religijnego odrodzenia Rosji, by następnie dostrzec w bolszewikach apokaliptycznego Antychrysta zmierzającego do totalnej zagłady) spowodowały, iż - jak na radzieckie standardy - pisarza-opozycjonistę spotkała niejako "typowa" droga - areszt, zsyłka, ponowny areszt i rozstrzelanie. Niniejsza książka otrzymała kształt pracy analityczno-interpretacyjnej ze zdecydowanym osadzeniem analizowanych utworów w kontekście kulturoznawczym, z uwzględnieniem elementów filozofii, psychologii społecznej, kontekstu cywilizacyjnego, a zwłaszcza kontekstu Pisma świętego oraz prawosławia spod znaku licznych sekt staroobrzędowców.