Biografia Heideggera napisana przez badeńskiego historyka Hugona Otta (ur. 1931) nie ma sobie równych pod względem pełni i bogactwa materiału. Dość skromny życiorys najwybitniejszego chyba filozofa XX wieku z jednym spektakularnym incydentem rektoratu w 1933 roku okazał się materiałem do ekscytującego śledztwa historycznego. Ott pokazał drogę życiową Heideggera w kontekście instytucji społecznych, a konkretnie dwóch dla niego najważniejszych: Kościoła i uniwersytetu. Po śmierci filozofa w 1976 roku ożywiły się dociekania biograficzne, a badania Otta były w tej mierze najbardziej owocne. Przewertował on i po części przytoczył materiał archiwalny, głównie z lat trzydziestych XX wieku, o unikalnej i często szokującej treści. Porzucenie katolicyzmu i uwikłanie w nazizm te dwa Pawłowe ciernie określiły życie Heideggera, a czytelnikom dają powód do namysłu nad ich wpływem na jego dzieło. Biografia Otta jest odkrywcza w odniesieniu do obu cierni. Nieznane wcześniej dokumenty rzucają nowe światło na motywy działania Heideggera i korygują nasze dotychczasowe wyobrażenia. Okazuje się na przykład, że rektorat nie był przypadkowym epizodem, a rektor AD 1933 sympatyzował z ruchem nazistowskim już dużo wcześniej. Małostkowość zaś, niedomówienia i zwykłe kłamstwa po 1945 roku demaskowane w nowo ujawnionych przez Otta źródłach to niska strona wysokiej filozofii. Kto pyta, po co o tym czytać, musi sobie wyjaśnić, czy da się oddzielić filozofa od filozofowania.