Wolność wypowiedzi może być realizowana zarówno poprzez wykonywanie prawa do informowania innych, jak i bycia informowanym. Prawo do informacji obejmuje uzyskiwanie wypowiedzi, które mogą mieć charakter twórczy i pozostawać pod ochroną prawa autorskiego, albo przybierać postać ocen i twierdzeń pozbawionych ochrony prawnoautorskiej. Obie kategorie wypowiedzi są narażone na naruszenie ich integralności przez prasę. Naruszeniem integralności wypowiedzi jest bowiem takie jej wykorzystanie, które zmienia wymowę wypowiedzi, wypacza jej sens, nie oddaje intencji autora i - w konsekwencji - wywołuje niezrozumienie a także zafałszowuje obraz o przedmiocie wypowiedzi i o samym mówcy wprowadzając odbiorcę w błąd co do stanowiska autora oraz jego sposobu postrzegania i oceny rzeczywistości.
Przedmiotem badań będzie wypowiedź ujmowana jako jedno z dóbr osobistych, które zasługuje na przyznanie mu samoistnej ochrony prawnej.
Istotne jest zatem kto i kiedy ponosi odpowiedzialność za nierzetelne cytowanie polegające na przypisywaniu nieprawdziwych wypowiedzi osobom niepoczuwającym się do ich autorstwa. Interesujące wydaje się przed wszystkim wyodrębnienie tych kategorii wypowiedzi, które mogą trafić do obiegu publicznego oraz tych, które tam trafić nie powinny. Przyjmuje się zarazem założenie, że istnieje taka kategoria wypowiedzi, których ochrona jest szczególnie rygorystyczna a wykorzystanie ich przez prasę jest uzależnione od spełnienia określonych warunków. Istnieją zarazem zasady korzystania z cudzej wypowiedzi, a także wymogi warsztatu dziennikarskiego, które regulują kontakty pomiędzy osobami udzielającymi wypowiedzi a prasą. Zasady te kształtuje prawo, a także dobry obyczaj dziennikarski oraz reguły związane z uprawianiem zawodu dziennikarza. Przedmiotem pracy będzie zatem wskazanie kto, kiedy, w jakim momencie i w odniesieniu do jakiej kategorii wypowiedzi uzyskuje wpływ na jej ostateczny kształt.