Książka, którą chcemy wszystkim zaproponować jako lekturę jest kolejnym elementem
powolnego procesu włączania do historii kultury polskiej niezwykle oryginalnego
zjawiska jakim była literatura polsko-żydowska.
Sformułowanie literatura polsko-żydowska pojawiło się w roku 1866 w piśmie
Izraelita, wyróżnił ten osobny nurt – Mojżesz Cohn ( w liście do redakcji). Na nowo
termin ów został zdefiniowany w trakcie debat, które miały miejsce w dwudziestoleciu
międzywojennym. Spośród współczesnych badaczy historii literatury ważnym
sygnałem i wskazaniem niedocenianego czy zapomnianego pola badawczego były
prace profesor Eugenii Prokop-Janiec.
Ów fenomen polsko-żydowskiej literatury – rozpatrywany w kontekście indywidualnej
i grupowej tożsamości – stał się przedmiotem zainteresowania badaczy,
którzy spotkali się na konferencji, jaka miała miejsce w dniach 15–16.11.2010 na
Uniwersytecie Warszawskim.
Wokół tak zdefiniowanej tematyki oraz kształtowania się polsko-żydowskiej narracji
od końca XIX wieku po czasy współczesne, koncentrowały się wszystkie przedstawiane
rozważania. Analizowano rozmaite strategie tekstowe – prezentowane
tak w działach literackich jak i w debatach prasowych czy działalności społecznej
– dotyczące krystalizowania się modeli identyfikacji. Odniesieniami dla indywidualnych
konstrukcji tożsamości bywały odmienne kręgi – żydowskie i nieżydowskie
symboliczne zasoby kulturowe. Brano pod uwagę czynniki wewnętrzne – rekonstrukcje
rodzinnych dziejów czy wybory asymilacji lub syjonizmu albo rozwijania
Bundowskiej wersji jidyszkajt. Dyskutowano również o oddziaływaniach zewnętrznych,
takich jak odmiany antysemityzmu, zmuszających do konfrontacji z polsko-żydowskim
dziedzictwem.