Ileż jest przypadków żałoby w życiu dziecka, nastolatka! Dorośli mogą podchodzić do żałoby racjonalnie, ponieważ niejednokrotnie już jej doświadczyli… lecz dzieci nie! Owo wtargnięcie śmierci w życie dziecka jawi się jako zdarzenie niesłychane i to w dosłownym znaczeniu tego słowa. Niezależnie od tego, czy chodzi o śmierć dziadka, babci, brata, siostry, kolegi z klasy czy – co jest już absolutnym dramatem – mamy, pojawia się cierpienie, które karmi się samym sobą, stanowi nieuleczalną, zawsze otwarta ranę. Marie-Madeleine de Kergorlay-Soubrier, która przepracowała wiele lat w zawodzie nauczycielskim, a jednocześnie sama została osobiście zraniona przez śmierć i żałobę, nauczyła się zauważać oznaki dziecięcej rozpaczy tak dobrze, że niejednokrotnie na wniosek grona pedagogicznego zastępowała całkowicie bezradnych dorosłych, wychodząc dzieciom z pomocą. Po wielu latach wysłuchiwania dziecięcych zwierzeń autorka przeszła od empatii do współczucia, następnie zaś od współczucia do prawdziwego słuchania. Tym doświadczeniem dzieli się z nami w niniejszej książce, w której mamy do czynienia z płynnym przechodzeniem od prawdziwych historii do związanej z nimi refleksji. To książka dla nauczycieli, rodziny, wychowawców… Skierowana do wszystkich, którzy spotykając na swojej drodze dziecko pogrążone w żałobie, chcieliby nauczyć się otwierać serce i umysł, zamiast przyspieszać kroku i odwracać spojrzenie w inną stronę.