Poeci, o których mówimy, robili wiele, by ożywić nasze miasto, najpierw z entuzjazmem, potem z rosnącym zwątpieniem. Stąd dzisiaj tak dużo żalu w ich komentarzach. Nieważne czy ten żal jest sprawiedliwą reakcją na otoczenie, czy jałową pretensją do świata, który – jak zwykle – odwraca się do poety szerokimi plecami. Ważne, iż poeta tęskni za Poznaniem innym, lepszym nie tylko dla pisarzy. Byłoby to miasto po ludzku piękniejsze i bardziej pociągające.
Bo cena, jaką płacimy za ciasny pragmatyzm, staje się z każdym rokiem coraz wyższa i dokuczliwsza dla wszystkich. W tym sensie artyści (pisarze, inteligencja), narzekający na swoje miasto, są jego największymi patriotami.

Piotr Śliwiński