Kiedy pojawia się dziennik intymny w polskiej kulturze literackiej To pytanie, na które odpowiadają odnalezione i opracowane przez Elżbietę Z. Wichrowską teksty Antoniego Ostrowskiego: "Życie najlepszej żony opisane przez czułego jej małżonka dla kochanych dzieci oraz Dziennik moich uczuciów, czyli elegia serca", pisane w szczególnych okolicznościach osobistego dramatu, śmierci ukochanej żony w samym środku wojennej zawieruchy, agonii pod Lipskiem napoleońskiej Europy. Autorka stawia zasadnicze pytania dotyczące ewolucji polskiego piśmiennictwa użytecznego (dzienników, korespondencji, marginalnych zapisków osobistych) przełomu XVIII i XIX wieku. Przywołany tu obszerny materiał źródłowy, najczęściej dotąd nieznany, łączy wartość dokumentu historycznego od czasów Sejmu Wielkiego po schyłek Księstwa Warszawskiego z cennym materiałem biograficznym, pozwalającym przyjrzeć się istotnym procesom, którym ulegało ówczesne piśmiennictwo. Można powiedzieć, że bohaterem książki Elżbiety Z. Wichrowskiej jest język: język uczuć, język intymnego dialogu z Bogiem, ojczyzną, żoną, dziećmi, a przede wszystkim dialogu z sobą, język mówienia o sobie.