Godot i jego cień to autobiograficzna opowieść o magii literatury i fascynacji osobą Samuela Becketta - jednego z najbardziej tajemniczych pisarzy XX wieku. Dla autora poetyckie dzieło tego mistrza samotności i smutku urasta do rangi mowy proroczej, która odmienia słuchacza i sprawia, że pojmuje sam siebie. Jest to historia olśnienia i wędrówki w ślad za człowiekiem, któremu się je zawdzięcza. Madame była tworem fantazji, Beckett jest rzeczywisty. Narrator znów jak detektyw podąża tropem do celu: z Warszawy przez Nowy Jork i Londyn do Paryża, gdzie dochodzi do niezwykłego spotkania. Tym razem jednak stawką jest coś innego niż miłość. Odpowiedź na pytanie jaki jest sens życia. Niezwykła książka. Znawca, tłumacz i reżyser tekstów Samuela Becketta opowiada tu - z przejęciem, ale nie bez autoironii - o swojej fascynacji twórczością i postacią tego pisarza. Łączy skrupulatną i arcydociekliwą filologię interpretacyjną z filologią w źródłowym znaczeniu tego słowa - umiłowaniem swego przedmiotu. Pokazuje, jak obcowanie z wielką literaturą może stać się centralnym doświadczeniem życiowym i jakie tkwią w niej siły osobotwórcze. Jest pochwałą i uświetnieniem takiej literatury.Henryk Markiewicz Godot i jego cień Antoniego Libery jest utworem tak oryginalnym, że z trudem przychodzi mi uchwycić jego cechy gatunkowe. Ani to powieść, ani autobiografia, ani esej. Prędzej - wszystkiego po trochu, nie wyłączając oszałamiających wnikliwością i precyzją fragmentów analitycznych, mini-wykładów o maxi-sprawach czy popisów filologicznej wirtuozerii. [...]właściwego przedmiotu narracji nie stanowią barwne historie, anegdoty i przygody, lecz pewna figura losu, która się zza nich wyłania. W tym sensie Libera konstruuje rodzaj bildungsroman, z tą różnicą, że opowiadając o procesie swojego duchowego formowania pod wpływem dzieła i osoby Samuela Becketta, nie ucieka się do literackiej fikcji czy konfabulacji, lecz poprzestaje na faktach, które układają się w pewien nadrzędny wzór albo przynajmniej jako wzór pozwalają się interpretować.Janusz Majcherek, Zeszyty Literackieprzeczytaj całą recenzję Dotarłszy do wybrzeży Ziemi Ulro, bohater opowieści Libery zaczyna wędrować po jej bezdrożach śladami Becketta. Staje się jego cieniem. Detalicznie bada, tłumaczy i interpretuje utwory swojego przewodnika, reżyseruje jego dramaty w teatrze, odnajduje jego czytelników i wyznawców, by skonfrontować z nimi wrażenia z lektury. To wreszcie pozwala mu przełamać poczucie osamotnienia, odnaleźć się we wspólnocie ludzi duchowo mu bliskich. Co więcej, szlak, który pokonuje zaczyna się wydawać celowy - prowadzi od pierwszych czytelniczych zauroczeń, poprzez z trudem zdobywane, ułamkowe informacje o dorobku autora ku rozległej wiedzy o jego twórczości, a wreszcie także - ku osobistej z nim znajomości. Wanda Zwinogrodzka Teatr Przeczytaj całą recenzję Rozmowa w magazynie Autoportret. Pismo o dobrej przestrzeni