W publikacji noblista koncentruje się na sytuacjach, w których adwersarze czy przeciwnicy, choć są w konflikcie, jednocześnie mają z reguły wspólny interes. Teoria strategii konfliktu zakłada, że gracze w dążeniu do tzw. równowagi w sytuacjach konfliktowych kierują się przede wszystkim tym, co robią ich konkurenci, bądź swoimi wyobrażeniami o planach drugiej strony, a także przewidywaniami przewidywania przewidywań. Takimi sytuacjami mogą być negocjacje, pertraktacje czy zwykłe targowanie cen, ale też stan wojny i zagrożenia wojną, przestępcze zastraszanie, wymuszenie czy negocjacje milczące w okolicznościach niepełnej informacji i braku komunikacji. Schelling przedstawia typowe struktury takich sytuacji, ilustrując je przykładami gier, takich jak: rozliczenia finansowe między ludźmi, ustalanie nagrody dla znalazcy portfela, pierwszeństwo przejazdu w korku ulicznym, karcenie własnych dzieci, współczesna strategia terroru czy odwieczna instytucja zakładników. Schelling nie kwestionuje matematycznych podstaw i dorobku teorii gier. Twierdzi natomiast, że w dążeniu do matematyzacji autorzy teorii gier skupiają się na pewnym wycinku interakcji strategicznych, a pomijają mnóstwo innych rzeczywistych sytuacji o ogromnym poznawczym i praktycznym znaczeniu. Strategia konfliktu jest próbą choćby szkicowego wypełnienia tej luki w sposób odpowiadający naturze samego przedmiotu, tzn. nie matematyczny, ale wnikliwy i twórczy. I na tym polega główna wartość książki, za którą autor otrzymał Nagrodę Nobla. Profesor Leszek Balcerowicz