Książka w quasi-dziennikowej formie zapisków sporządzanych na marginesie kolejnych wystąpień na europejskich i amerykańskich uniwersytetach, odsłaniając znaczenia gestów Celana, poety-wygnańca, próbuje określić sens doświadczenia poetyckiego. Pyta, w jaki sposób wiersz wpisuje się w przestrzeń, w której powstaje, utrwalając w historii pamięci, oraz jednocześnie w jaki sposób staje się częścią podskórnej historii zapominania.
Autor prezentuje Celana jako człowieka uwikłanego w dramat antynomii: zmuszonego odrzucić kulturę, która go ukształtowała, świadka dwudziestowiecznych kataklizmów prowadzącego nieustanny dialog z historią. Poetę, który odkrywa erozję języka. Tak oto znany mit poety-wygnańca Lacoue-Labarthe uzupełnia, tworząc nowy wizerunek artysty tłumacza obcości.