W latach osiemdziesiątych katolicki zakonnik ojciec Romano Zago podczas pracy w jednym ze zgromadzeń w Rio Grande w Brazylii odkrył pewną ludową recepturę, która wykorzystywała Aloes drzewiasty (Aloe arborescens, gatunek najpopularniejszy w Brazylii) w walce z rakiem. W oparciu o ów ludowy preparat zakonnik opracował własną recepturę, którą zaczął stosować i zalecać w leczeniu raka oraz w profilaktyce tej choroby, osiągając zaskakujące rezultaty. Naturalny uzdrowiciel, jak często bywa określany aloes, dzięki swym zdolnościom adaptacyjnym wytrzymuje w warunkach, w których inne rośliny nie byłyby w stanie przetrwać. Od wieków przypisuje mu się cudowną siłę uzdrawiania z każdej choroby, a jego właściwości przeciwbólowe, przeciwzapalne i antybakteryjne znane były już w starożytności. W liściach aloesu zawarte są witaminy A, C, E oraz z grupy B, a także sód, wapń, magnez, żelazo oraz inne cenne substancje