Choć wydawało się, że po zwycięstwie odniesionym w 49 r. p.n.e. nad pompejańskimi legatami Gajusz Juliusz Cezar zdołał na trwałe opanować Półwysep Iberyjski, to począwszy od 47 r. p.n.e. w Hiszpanii Dalszej narastał opór skierowany przeciwko wyznaczonym przez niego namiestnikom. Zakończył się on wypowiedzeniem posłuszeństwa przez stacjonujące na jej terenie legiony, co z czasem przerodziło się w regularną wojnę. Sprawujący formalne dowództwo Gnejusz Pompejusz Młodszy mógł liczyć na wsparcie zastępcy Cezara z okresu podboju Galii - Tytusa Labienusa - co w znacznym stopniu przyczyniło się do początkowych sukcesów stronnictwa pompejańskiego. Decydująca bitwa stoczona w 45 r. p.n.e. pod Mundą stanowiła więc konfrontację dwóch dawnych współpracowników, podczas której to nie Labienus okazał się być wodzem, któremu zabrakło pomysłu na jej pomyślne rozstrzygnięcie.