Publikacja porusza istotną kwestię funkcjonowania osób niepełnosprawnych, a w szczególności osób z upośledzeniem umysłowym, w płaszczyźnie społeczno-komunikacyjnej, pedagogicznej i edukacyjnej. Autor podkreśla, iż problem diagnozowania upośledzenia umysłowego na podstawie badań ilorazu inteligencji w przypadku takich osób nie pozwala na przedstawienie jednoznacznych wyników. Dopiero po przeprowadzeniu wnikliwszej analizy przedstawionej problematyki widoczna staje się potrzeba zmian zarówno w procesie kształcenia, jak i społecznym podejściu do osób z niepełnosprawnością. Autor, formułując na nowo pytanie "Co można uznać za upośledzenie intelektualne", próbuje wyznaczyć jasny kierunek dla oddziaływań terapeutycznych i rewalidacyjnych.