Książka ta jest próbą spojrzenia na niezwykły fenomen popularności powieści kryminalnej. Jej autor odchodzi jednak od tradycyjnych strukturalnych analiz i podziałów tego typu prozy. Wychodząc z założenia, że w literaturze popularnej prawdziwym sensem dzieła jest przede wszystkim efekt jego oddziaływania, interesuje się przede wszystkim doświadczeniem czytania dla przyjemności, a więc zagadnieniem zwykle niedostrzeganym i marginalizowanym w badaniach literackich. Uznając czytanie za swoisty rodzaj interakcyjnej, strategicznej gry wynikającej z konfrontacji perspektywy autora i czytelnika, Kraska analizuje potencjalne scenariusze kryminalnych lektur, które opisuje przy użyciu figur uzależnienia, uwodzenia, śledzenia i interpretacji. Co ciekawe, wszystkie te analizy są przy tym egzemplifikacją postulowanego w książce szerszego projektu poetyki ludycznej stawiającej sobie za cel opis sposobów budowania relacji między czytelnikiem a śledzoną przez niego narracyjną fikcją.