Książka jest podręcznikową pracą na temat literatury Zagłady. Autor opisuje główne jej gatunki, analizuje pamiętniki i dzienniki, przygląda się trudnościom i osiągnięciom pisarzy, którzy przeszli od zapisu dokumentalnego do sztuki. Zwraca uwagę na deformacje i zafałszowania w sposobie przekazywania wiedzy o Zagładzie. Porusza również fundamentalne zagadnienie barier i możliwości języka, wskazuje na paradoks niemożliwości, a zarazem konieczności pisania o śmierci idei